Συναισθήματα, σκέψεις, αισθήσεις μετά από την παρακολούθηση ενός επιμορφωτικού σεμιναρίου σχετικά με το εύρος κίνησης του ανθρωπίνου σώματος μέσα στην κινόσφαιρα,  που αποτελεί τον ‘προσωπικό χώρο’ μας. Είναι ο όγκος που καταλαμβάνει ένα σώμα σε έκταση, η περιοχή που ορίζεται από τα άκρα ενός σώματος σε πλήρη έκταση, σε όλες τις κατευθύνσεις στον χώρο, αντιληπτή σαν μια σφαίρα.

Νοιώθω ως ένα παζλ ανάμεσα σε πολλά άλλα που δεν μπορεί να χωρέσει. Χάος γύρω μου, αγωνία, σύγχυση. Τίποτα δεν είναι όπως πριν, στην θέση του, στα κουτάκια του. Έχω την αίσθηση του μετέωρου, σαν να έχει χαθεί η τάξη μέσα μου. Ποια τάξη όμως, αυτήν των κουτιών? Βρίσκομαι μέσα, έξω από τον χώρο μου? Ποιόν χώρο μου όμως?

Αυτή η μετακίνηση μέσω της νέας γνώσης έφερε τα πάνω κάτω. Αρχίζω να καταλαβαίνω ότι εισέρχομαι σε έναν χώρο απεριορίστων δυνατοτήτων, αλλά παράλληλα και άγνωστων. Όλα αποδομούνται, αποσυντονίζονται.

Βλέπω καθαρά ότι υπάρχει χώρος πολύς εκεί μέσα στην προσωπική μου σφαίρα, αλλά δεν ξέρω πώς να χωρέσω. Ακινητοποιούμαι. Οι αισθήσεις όμως συνεχίζουν να είναι φύλακες άγγελοι, σαν να ανοίγουν οι δίοδοι για να δεχτούν αυτό που είναι καινούργιο, έστω και αν μέσα μου παλεύουν τα αντίθετα. Γρήγορο-αργό, πίσω-μπροστά, πάνω-κάτω, δεξιά-αριστερά, διαγώνια-ευθεία… Θέλω να δω τα πράγματα, από την δική μου οπτική γωνία, όχι όπως πραγματικά είναι. Οδηγεί όμως αυτή η προοπτική κάπου, μόνο σε σύγκρουση, εγώ με μένα, εγώ με τον άλλον.

Παραιτούμαι ενεργά. Κάνω παύση. Είναι άβολα, πολύ άβολα… Και τότε, σιγά-σιγά σαν ο ζωτικός χώρος γύρω μου αρχίζει αχνά να διαφαίνεται. Ανιχνεύεται η σύνδεση με τα άλλα κομμάτια του παζλ, οι απεριόριστες δυνατότητες της κίνησής μου μέσα στην νοερή σφαίρα που με περιβάλλει. Νοιώθω μια ανεξήγητη ανακούφιση, έστω και αν ακόμα υπάρχει μια ζάλη σε ένα ομιχλώδες τοπίο, όπου ακόμα καμιά διαδρομή δεν διαφαίνεται, όμως μπορώ να την σκιαγραφήσω με τον νου, το σώμα, την ψυχή μου.

Είναι το σημείο εκείνο, από όπου ξεκινά εκείνο το ‘κάτι’ που δεν έχει λόγια να εκφραστεί, αλλά σώμα και ψυχή να κινηθεί. Εκείνη η ενσώματη μνήμη της ξεχασμένης ζεστασιάς του καταφύγιού μας που μπορεί και μας μετακινεί, να μας συμπληρώνει, εμπλουτίζει, διευρύνει, να μας κάνει ευέλικτους, δημιουργικούς και επικοινωνιακούς με τον άλλον.